İlgi çekici bir dili var. Mülteci çocukların trajedisi, evliliği ve hayatı sorgulama, daha sonra bir çocuğun gözünden tüm olanları gözlemlemek güzeldi. Okunmaya değer bir kitap... İçeriğine gelecek olursak görmezden gelinen, kaybolan ve unutulanların hikâyesini anlatmak istiyor ama bunu onların acılarını sömürerek, gaddarlığı görünür kılıp normalleştirerek yaparsa istediği etkiyi yaratamayacağının farkında. Aynı zamanda görmezden gelinenlerin sadece kayıp çocuklar değil, kendi çocuklarımız da olduğunu biliyor. Onun için farklı bir strateji izleyerek, “Ya kaybolanlar sizin çocuklarınız olsaydı” sorusunu ortaya atıyor. Burada da kolaycı “empati kurun” klişesine sapmadan, çok yakından tanıdığımızı sandığımız, aslında uyuduğunu sanıp söylediklerimize dikkat etmediğimiz zamanlarda bizleri can kulağıyla gizlice dinleyen çocuklara veriyor sözü. Şu alıntı ayrıca bir hoşuma gititi.
“Çocuklar içinde bulundukları ortamı yavaşça, sessizce değiştirir. Yetişkinlerden daha geçirgendir onlar, karmaşık iç dünyaları durmaksızın dışarı sızar, gerçek ve katı olan her şeyi kendilerinin hayaletvari versiyonlarına dönüştürür. Belki, bir çocuk, tek başına, kendi kendine çevresindeki yetişkinlerin idame ettiği ve tutunduğu dünyayı değiştiremez. Ama o dünyanın normalliğini bozmak, peçesini yırtmak, her şeyin kendi farklı iç ışıklarıyla parlamasını sağlamak için iki çocuk yeterlidir.” 
Kayıp Çocuk Arşivi 
Valeria Luiselli
··
41 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.