Öncelikle okuduğum ilk Sabahattin Ali kitabımdır. Bu kitaba 10 gün önce başladım ve ilk bölümünü okuyup tam o hikayenin aslı olan 2.bölüme geçmeden önce kitabı köşeye koyup güzelce uyumuştum. Tabii karantinada farklı hobiler ile uğraştığım için (bahçe ekim,biçim işleri - spor) günün sonunda yorulup uyuyordum ve haliyle kitap başucumdaki komodinin üstünde kala kalmıştır.
Cumartesini pazara bağlayan gece saatlerinde okumaya başladım ve müthiş bir şekilde beni içine aldı. Kafamı kaldıramadım bee.... Kitabı yaşamanın tam kavramı bu olsa gerek. Hiç bir abartım yok aksine ifade edecek kelimelerim eksik...
Kitabın kahramanları oldum, onların gözüyle baktım mekanlara, onların kalpleriyle hissettim; yaşadıklarını, hissiyatı, inanılmaz derecede bana aktardı bu kitap.
O kadar naif, o kadar içten ki... Raif'in duygu yoğunluğunu, Maria'nın karakterini o kadar iyi hissediyorsunuz ki... Aşkın en saf haline tanık oluyorsunuz.
Raif efendiyi yaşadım... O saf içini kuşatan mutluluğu yaşadım, hüzünü yaşadım, acıyı yaşadım ve yalnızlığı yaşadım. Öyle bir yaşadım ki şuan ben Raif efendiyim arkadaşlar. Odamdayım ve kafamı yastığa koyup uyuyamadım. Sabah oldu ve öğlen oluyor...
Açık ve net bir şekilde söylemek istiyorum ki çevremde bu kitabı okumamış insanların olmasını istemem. Bu duyguları sonuna kadar hisseden bir çevreye sahip olmak isterdim. Muazzam, muazzam ve yine muazzam...
Saygılar, iyi okumalar.
