Hastalığın aşırı biçiminde anneye bağlılık daha derin, daha akıldışıdır. Bu durumda özlenen şey, simgelerle açıklarsak, annenin koruyucu kollarına ya da besleyici göğüslerine dönmek değil, insanı bütünüyle içine alan —ve bütünüyle yok eden— ana rahmine dönmektir. Akılcılık nasıl ana rahminden kurtulup dünyaya atılmaksa, bu aşırı akıl hastalığının özelliği de rahme doğru çekilme, emilip yeniden onun içine girme isteğidir — bu da insanın yaşamdan geri alınması demektir. Bu tür bağlılığa çocuklarına yutucu, yok edici bir biçimde bağlanan annelerde rastlanır çoğunlukla. Bu anneler bazan sevgi, bazan görev adı altında çocuğu, yeniyetmeyi, büyümüş adamı içlerinde tutmak isterler; ister yeniyetme, ister kocaman adam olsun, çocukları onlarsız nefes almamalıdır;kimseyi sevemelidir; başkalarını ancak yüzeysel olarak, cinsel sevgi düzeyinde —öbür kadınların tümünü aşağılayarak— sevmelerine izin vardır; böyle bir kimse özgür ve bağımsız olamaz; ömrünün sonuna dek sakat ve suçlu olarak kalır.
Sayfa 92
·
2 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.