üstadın sanki bizleri kendisine hazırladığı kitabı. tüm yapıtlarında ruhumuza ayna tutuyor. bu hikayede ben yokum dediğin anda bir cümle ile indiriyor darbeyi.çoğunluk "korkuyu beklerken" adlı hikayeyi çok beğense de "babama mektup" hikayesinin yeri bir başkadır bende. bu kadar can acıtan,yürek sızlatan bir ayna olmadı benim için. son cümlede "ben burdayım sevgili okuyucum,sen neredesin acaba?" diye soruyorsun ya üstat;biz burdayız ama bizi de görmüyorlar.
