Yazar benim genel olarak toplumsal kuralların çocuktan daha önemli olmaması gerektiğine ve çocukların zaten iyi bir yürekle doğduğuna müdahale edilmezse iyi yolu kendileri bulabileceğine işaret ediyor. İyi aile yoktur derken her şeyin kusursuz olmasını istememek gerektiğini ve çocuğa ne kadar iyi davransan da çocuklukta yaşadıklarının onun için travma olabileceğini, iyi olmak için ya da ben iyiyim diye gecinmenin yanlış bir tutum olduğundan bahsediyor. Elinden geleni yapacaksın çocuğun için ama hata yapabileceğini ve hatalı olmanın yanlış bir şey olmadığını kabullenmelisin diyor. Biliyoruz ki kimse çocuğu kötü olsun diye bir şey yapmaz ama ben saçımı süpürge ettim diye tutusan insanlar bazen sadece kendi bencilce tavırlarını öne koyuyorlar. Bu senin çocuğun, anne olmayı sen seçtin. Sıkıntı illa ki yaşayacaksın. Sıkıntı çekmeden büyütülmez ki çocuk ya da hep kendi istediğini yapıyor diye sevilmez ki . Çocuk bir kere insan olduğu için bir benliği olduğu için sevilir. Kendisi olduğu için sevilen çocuk da zaten iyi bir insan olur. Simartmaktan bahsetmiyorum ama yanlış bir şey yaptı diye çocuğu sürekli o yanlış üzerinden suçlamak tamamen karşı tepki geliştirmesine neden olur. Kimse sevdilmedigi ya da sevgiyi hissedemedigi bir yerde durmak istemez. Çocuk kaçış yolu bilmediği için de davranışlarında olumsuz şeylere yer vermeye baslar. Kısaca yazar bizlere bunları düşündürüyor fakat özellikle kitabın sonu biraz hayal krıklığı yarattı, yazar kitabın sonunda, aile çocuğun gelişimini bilinçli olarak sekteye uğratıyor ve neredeyse bütün anneler kötü gibi bir algı yaratıyor. Bu durumu yazarın kötü bir çocukluk geçirmesine bağlıyorum. Son olarak da Alice Miller’den çok fazla alıntı yapmış. Sanki yazılanların çoğunu Alice hanım yazmış gibi. Bundan sonra okuyacağım ikinci yazar Alice Miller olacaktır.

İyi Aile YokturNihan Kaya · İthaki Yayınları · 20186,1bin okunma

·

9 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Ayşe ASLAN TUTUŞ