Dosto'nun henüz 24 yaşındayken yoksulluktan kurtulmak adına yazdığı bu eserin zavallı insancıklarını Alekseyeviç ve Varvara Alekseyevna'nın mektuplarından tanıyoruz. Bu yoksul halkın kafalarının kaygılarla dolu olduğunu, hep bir çaba içinde olduklarını, bedenleri bir yana ruhlarının da yorgun olduğunu, çalışarak sağlıklarını bozduklarını, bu sefaletin insancıklarımızı gittikçe küçülmeye sürüklediğini ve hatta yok ettiğini okuyoruz.
Yoksulluk mutluluktan öncedir. Yaşamanın utanç vermemesi için tok olmak gerekir.
