EVET, AMA.."Evet ama nereden başlamalı, hangi sözcüklerle başlamalı?"
Ben başlayacağım ama sen, zihnimin içinde hiç susmadan sürekli beni düzelten, yalanlayan, değiştirmeye çalışan, bana tahammül edemeyen sen, susarsan..
Ben başlayacağım ama sen, benden üstün olduğunu ispat etmeye, benden daha çok bildiğini, benden daha iyi gözlemlediğini kabul ettirmeye çalışan sen, pes edersen..
Alternatifim değilsin, ikizim değilsin, en yakın arkadaşım, sırdaşım, iki gözümden biri değilsin. Ama kurtulamıyorum senden. BUDALALIK BELKİ DE bu çabam..çünkü sen, bensin.
............
Kitap, beş bölümden oluşuyor.
NYMPHEA
ŞİMDİ VERANDADA YAZILMIŞ ÖYKÜLER
SAVL
GICIRLI
ve
VASİYET
şeklinde.
Ilk bölüm tam bir karmaşa. Iç monolog olarak yazılmış. Anlatıcı tek ama birbirleriyle sürekli çelişen ve anlatıma dahil olabilmek için cümlenin bitmesini bile beklemeyen iki farklı kişiden dinliyor gibisiniz. Alt benliği ya da alt egosu bu kadar anlatıya dahil olan bir başka karakter okuduğumu hatırlamıyorum.
Işin enteresan tarafı, karşılaştıkları ya da tasvir ettikleri kişilerin neredeyse tamamı, tıpkı anlatıcı gibi, benliklerinde belirgin bir ikileme sahipler. Sanki herkes içerisinde bir 'ben' , bir de 'anti ben' taşıyor. Her ne kadar bu bölüm, hem en uzun bölüm hem de anlaşılması en zor olan kısım olsa da, insan benliğini sorgulatan bu muhteşem tespitten dolayı, fazlasıyla cezbedici ve düşündürücü. Yeri geliyor, hissedilen duygunun niteliğinden bile emin olamıyorsunuz. Her cümlesinde büyük bir boşluk ve bilinmezlik barındırıyor.
Bu ikileme en güzel örnek kitap okumakla alakalıydı. Şöyle ki; içinizde zevkleri, arzuları, hayat görüşü sizden çok farklı bir siz var diyelim. Kitap okumak istiyorsunuz, siz A kitabını seçiyorsunuz, o Z kitabını seçiyor. Siz birkaç sayfa okuyorsunuz, bu arada o, sabırsızlıktan ve huzursuzluktan kuduruyor. Sonra o başlıyor okumaya, bu sefer siz aynı duygular içerisindesiniz..hak verirsiniz ki keyif almayı beklememek lazım. Peki başa çıkabilir miydiniz bu durumla?
Ya da yaşadıklarınızı nasıl ifade ederdiniz?
En üst perdeden seslendirilen bu çığlık, aslında çok insani değil mi?
Özellikle yalnız kaldığımızda sorgulayıp düzeltmeye çalışarak muhalefet etmez miyiz kendimize?
Çoğu kez;
"Evet ama.." diyerek başlamaz mıyız savunmamıza?
Bu, bir yere kadar, otomatik bir kontrol mekanizmanız olduğunu gösterir. Iyi ki var, diyebileceğimiz türden..
Dediğim gibi, ilk kısım tam anlamıyla curcuna. Ikinci kısımda ise; " Evet, kısa bir öykü bu.." diyerek çoğu kez kısalığına dem vurduğu mini hikayeler okuyoruz. Dil, ilk kısımdaki şiirsellikten uzak ama oldukça duru ve anlaşılır.
Her şeyin yerli yerine oturmasını bekliyorsanız, sonuna kadar sabretmeniz lazım. Okulun adı neden Budalalar Okulu, bu insanlar neden oraya gitmek zorunda kalmışlar, insanların hatta annelerinin onlara bakış açısı ne doğrultuda gelişmiş..hepsine kendimizce cevaplar bulabiliyoruz.
Kitabın hemen hemen üçte birini resimler oluşturuyor. Bunlar, geceyi anlatan simsiyah bir sayfadan kalorifer peteğine hatta bir köpeğe kadar çok çeşitli ve farklı. Kitabın gidişatına göre anlamlandırılmaya çalışılsa bile, tam olarak çözemediğimiz türden eklemeler.
Sık sık bölünen ve kesintiye uğrayan bir anlatının içinde, diğer kendini keşfe çıkmanın en keyifli yolu, bu kitaptan geçiyor.
Birle çokun, hayalle gerçeğin, akılla bilinçsizliğin arasında ama asla pes etmeden ilerleyebileceğimiz tutkulu bir iç monolog efsanesi.
Saşa Sokolov'un paradoksal ifade tarzı ve şiirsel anlatımı bilincinizi kökünden sarsacak. Mütemadiyen oynadığı kelimelerin sesleri kulağınızı tırmalayarak diri tutacak sizi. Yer yer gerçekle bağlantınızı kökünden koparacak.
Puşkin Uluslararası Edebiyat Ödülü ve Andrey Bely ödülüne layık görülen bu eser tam anlamıyla büyüleyici ve kesinlikle daha çok okunmalı.
Keyifli okumalar..:)
