Büyük bir Jodi Picoult hayranı olarak bu yazardan okuduğum herhangi bir kitap için bunu söyleyeceğimi tahmin etmezdim ama maalesef bu kitabı hiç sevmedim. Hatta okuma sürecim epey ızdıraplıydı diyebilirim. Zira yazar konuyu çok sığ bir şekilde, sadece tek tarafı kayırarak ele almıştı ve bu yüzden de kitapta şöyle sıkıntılar vardı: 1- Karakterler, eşcinsel olmalarının kim olduklarını değiştirmediğini ve yaşam şekillerine saygı duyulması gerektiğini anlatıp birkaç sayfa sonra dini inancı olan biriyle dalga geçiyordu. Başkalarının yaşam şekline saygı duymamak, dini bir yolu seçen insanla ilgili olarak "Onun bu hâle gelmesini ben mi sebep oldum? Onu kurtabilir miydim?" tarzı laflarla dini yaşamı bir hastalık gibi görmek, kıyafetine bakarak bir insanla eğlenmek ne kadar da başka insanlara saygı duymakla ilgili, değil mi! Saygı bekleyen fakat saygının ne olduğundan bihaber karakterlerdi bunlar. 2- (Bu madde spoiler içerir.) Vanessa'nın nasıl eşcinsel olduğunu anladığından bahsettiği kısımlar başarılıydı. Fakat Zoe'nin 40 yıl sonra eşcinsel -ya da biseksüel- olduğunu anlaması bana inandırıcı gelmedi. Sırf Vanessa ile çok iyi anlaştılar diye aşık olduklarını söylemeleri ve ilişki yaşamaya başlamaları samimiyetten fersah fersah uzaktı. Zoe'nin çocukluğuna gidip bir kızla öpüştüğü bir anının kaç yüz küsür sayfadan sonra ortaya çıkması da çok saçmaydı. Yazar, Zoe'nin eşcinsel olmasını mantıksız bulacağımızı tahmin ederek yapmıştı bunu ama inandırıcı olmamıştı. 3- Kitapta Hristiyanlar, eşcinsellere tepki gösteriyordu. Bu Hristiyanlar, Hristiyan görünen fakat dini yaşam maskesi altında çarpık ilişkileri olan, ikiyüzlü bir çok insanı da barındıyordu içinde. Kötü insan her yerde vardır bana göre. Tek bir insana bakıp tüm topluluğa kötü demek mümkün mü peki? Bu Hristiyanlardan oluşan topluluğun eşcinsellere yönelik tepkisinin yanlış olduğu anlatılmaya çalışılıyordu. Peki eşcinsel insanların bu topluluğa tepkisi? Hristiyanlar eşcinselleri sevmediği için sığ, aptal, ezik; eşcinseller Hristiyanları sevmediği için haklı, doğru ve dürüst gösteriliyordu. Zaten kitabın en büyük sorunu buydu. Verilmek istenen mesaj, insanların yaşantılarına saygı duymamız gerektiğiydi fakat kimsenin kimseye saygı duyduğu yoktu. O zaman nasıl haklı bir taraf olabilirdi bu kitapta? 4- Max'ın, sevdiği kişi ve onunla yaşadığı şeyler inanılmaz kötüydü. Yazar yine biz saçma bulmayalım diye 300 küsürüncü sayfadayken Max'ın geçmişine gidip sevdiği kişiyle ilgili bir anısını serpiştirmişti araya ama o kadar anlamsızdı ki bu. Ayrıca çok da çirkindi. 5- Mahkeme sahnesi kitaptaki en iyi sahneydi. Fakat mahkeminin sonucu çok kötüydü. Hele final sahnesinin saçmalığı... Of, of... Sözün özü, okuduğum en kötü Jodi Picoult kitabıydı.

Eve Dönüş ŞarkısıJodi Picoult · April Yayıncılık · 2014199 okunma

·

142 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.