“Sanırım yaşayabilmenin bir yolu da, kötü alışkanlık denilip yaka silkilen şeylerden kendinize uygun olan birine saplanmak, bir şeyin tiryakisi olmaktır. Yaşamanızı kolaylaştırdığı gibi ölümünüzü de yakınlaştırır.”
Şule Gürbüz’ü İlber Ortaylı’nın önerisiyle tanıdığım ve en bilindik eseri olan Kambur’la tanıştığım bir yazar. Yazarımız sorunlarla dolu olan, sorgulayıcı bir romanı kaleme alarak bizlerle buluşturmayı tercih etmiş. Öyle boş, basit sorunlarda değil ayrıca bunlar; biriken, yığınlaşan ve dağ gibi diye tasvir edeceğimiz betimlemesiyle var olan sorunların oluşturduğu kamburluktan bahsediyoruz.
Ruhumuzun, iç sesimizin, düşüncelerimizin, gözlerimizin, irademizin ve nefsimizin tüm kirliliklerini bizlere yalın haliyle bir kambur aracılığı ile sunmayı tercih etmiş.
Düşünün ki kambursunuz; yaşamın sizlere sunduğu eylemleri gerçekleştirirken veya gerçekleştiremediğiniz anda oluşan tüm eylem ve eylemsizliklerin omuzlarınıza yüklendiğini, sırtınızda bir taş taşıdığınızı ve bunların sizi kamburlaştırdığını düşünün. Evet, kitabımız tam olarak bize bunu anlatmak istiyor.
Kitapta geçen bir soru da var ayrıca, aslında Kambur kendisine yöneltmiş bu soruyu ancak bizlerde birer Kambur sayılmaz mıyız? Sorumuz şöyle ki; “Kamburu düzeltmek mi istersin yoksa tüm insanları kambur mu görmek istersin?” Ben bu soruyu tüm insanları kambur görmek istediğimi fark ederek yanıtladım. Çünkü bazı şeyleri, duyguları, anları veya Empati kuramını insanlar tecrübe edinmeden kendiliğinden sağlanabileceğine dair bir inancım yok. Kaldı ki yaşadıklarımız hayatımız hakkıda tecrübe edinmemizi sağlarken ayrıca geleceğimize de yön verir. Böylece Kambur olmayan bir insan Oluş evresini de tamamlayamamıştır.
Yani demem o ki; hayat asla kamburlaşamaz, siz kendi kamburunuzu keşfetmelisiniz. Tavsiyedir
Kambur 
Şule Gürbüz
·
124 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.