karanlık ladin ormanı, donmuş ırmağın her iki tarafında da kaşlarını çatmaktaydı. üzerlerini kaplayan kırağı taze bir rüzgârla süpürülmüş olan ağaçlar birbirlerine doğru eğilmişlerdi sanki, solmakta olan günışığında kara ve meşumdular. bölgede büyük bir sessizlik hüküm sürüyordu. toprağın kendisi de cansız, ıssız, hareketsizdi, öylesine yalnız ve soğuktu ki hüzün bile yoktu ruhunda. bir kahkaha seziliyordu içinde ama tüm hüzünlerden daha korkunç bir kahkaha -sfenksin gülümsemesi gibi ölgün, kırağı kadar soğuk ve acımasız gaddarlıktan payını almış bir kahkaha. sonsuzluğun, hayatın beyhudeliği ve hayatta kalma çabası karşısındaki dile getirilemez ustaca bilgeliğiydi bu. bu, yabandı- kuzey topraklarının acımasız, buz kalpli yabanı.
jack london - beyaz diş
Sayfa 15Kitabı okudu
3 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.