AŞK : ÇARESİZ ÖLÜM
Onu şimdi gördüğü durumda dile getirilemeyen bir elemle, Felix'e dair onu yiyip bitiren bir korkuyla dolmuş hissediyordu. Orada öldüğünü gördüğü kişi yeniden sevdiceğiydi. Bunun aslında ne anlama geldiğini birden yine kavradı.
Bu önüne geçilemez ve korkunç şeyle ilgili tüm keder üzerine üzerine geliyordu ve her şeyi yeniden anlıyordu, onunla birlikte ölüme yürümek istemiş olduğunu ve her şeyin telafisizce geride kalacağı o ânın çok yaklaşmış olduğunu...
Kalbine çöreklenmiş katı bir soğukluk, tüm gün ve gecelerin beyhudeliği onun için boğuk bir kavranamazlıkla iç içe geçmişti.
Ve şimdi, şimdi aslında durum hâlâ iyiydi. O hâlâ hayattaydı, nefes alıp veriyordu, belki de rüya görüyordu.
Fakat sonra hareketsizce orada yatacaktı, bir ölü olarak, onu gömeceklerdi ve toprağın altında, günlerin tekdüze geçeceği sessiz bir mezarlıkta çürürken derin derin dinlenecekti.
Marie ise yaşayacaktı, Felix'in yattığı sükût dolu mezarı aklının bir kenarında tutarken dışarıda insanların arasında olacaktı. O, Marie'nin sevmiş olduğu Felix!
Gözyaşları durmaksızın akıyordu...
Sayfa 171 - Ayrıntı, Arthur Schnitzler , ÖlmekKitabı okudu
·
34 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.