Kitabın ilk yarısına kadar aşırı heyecanlıydım. Çünkü bir duygusal çöküş yaşayan ana karakter uyanışa geçiyordu, sonrasında bu uyanışı tamamlayan iyilik yapma ve insanlara yardım etme eylemine duyduğum saygımı yitirdim. Çünkü iyilik yapmak için değil, kendi vicdanını rahatlatmak adına yapılan yardımları samimi bulmuyorum. Bu konu hakkında çok sert düşüncelerim olsa da bu zamanda yapılan iyiliklerin samimi olup olmaması veya benim ne düşündüğüm pek önemli değil, önemli olan gerçek ihtiyaç sahiplerine ulaşması.
