Merhaba. Sahaf'tan takasa gelen bu kitabı sonunda okudum. 80 sayfalık kitabı neredeyse bir saate bitirdim. Taze yorumlarımı da gecenin bu saatinde yazmak istedim. Türk sinemasi'nda yaptıkları tartışılmaz olan oyuncu, yönetmen Yılmaz Güney' in 1950'li yıllarda kaleme aldığı ilk gençlik öykülerini bir araya getiriyor kitap. Adana'da doğup büyüdüğü, fakirlikle tanıştığı, insan acılarını bol tasvir ve benzetmelerle bezedigi o acı yıllar.Kitabin onsozunde Yılmaz Güney'i bu hikayeleri yazdığı 50'li yıllarda toplumcu Ömer Seyfettin ve bireyci Sait Faik arasında akım olarak ikincisinde olduğu vurgulanıyor. Kitaptaki genel anlatım, yazarın ilk gençlik yıllarının heyecanıyla kaleme alindigi belliyken, son öykünün dil farklılığı Yılmaz Güney 'in sosyalist kimliğini barındırdığı 70'li yıllardan olduğu ile açıklanabilir. Gerçekten de yazar, belli bir statü, bilinç (belki de ün ) kazanınca yazdığı cümleler daha düzgün daha anlamlı olmuş belki ama sanki Anadolu insanının o saflığını ve öz günlüğünü kaybetmiş. Kitaptaki en sevdiğim hikaye olan "Mavisiz Yalnızlıkta bir ressamın cizdiklerini canlandirmasi ve bununla sanatına değer katma çabaları mükemmeldi hatta son zamanlarda okuduğum en hikayeydi doğrusu. Evet o bir Sait Faik değil ancak bir yazar olarak da sinemaciliginin yanına yakışan bir sanatçı...

Ölüm Beni ÇağırıyorYılmaz Güney · Yaba Yayınları · 1993397 okunma

·

38 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.