Şairler acıdan beslenir derler, ya da acı çeken şairler kendini daha iyi ifade eder. Genelde çoğu şairin kitaplarındaki teması; ayrılık, hasret, gurbet, aşk acısı, ölüm, vatan sevdası olmuştur. Şükrü Erbaş'ın bu kitaptaki ana teması ise kendisine çok düşkün olduğu ve çok sevdiği anlaşılan, ama bu dünyadan terk-i diyar etmiş olduğunu öğrendiğimiz Ömür Hanım diye seslendiği eşine duyduğu, hasret, özlem, muhabbet ve unutamayışı olmuş. Bu öylesine sevgi dolu ve öylesine özlem dolu bir aşk ki ona "yastığını koklaya koklaya öğrendim, İnsan bir kere ölmüyormuş meğer" dedirtecek kadar. Şükrü Erbaş bu kitabında Ömür Hanım'ın yokluğunda nasıl yalnızlaştığını ve sürekli eşine olan safiyane aşkını sessiz sessiz dile getirmiş. Buna yaşamak denirse, yaşıyor işte sessizce Şükrü Erbaş. Ömür hanıma duyduğu sonsuz saygı ve vefasının eseri niteliğinde bu kitap. Okuyunca insana ister istemez sorduruyor böylesi saf, temiz, buram buram sevda kokan, vefa kokan, özlem kokan en halisinden aşk kokan aşıklar kaldı mı diye? İşte bir yanda çok sevdiği eşini yitirmesine rağmen ona olan sevgisini hiç kaybetmeyen aşk adamı, gönül insanı, gönlü yüce insan Şükrü Erbaş, diğer yanda savrulup giden, türkçeyi aşağılar şekilde konuşan, "seni köpekler gibi seviyorum" tarzı hakaret mi ettiği yoksa sevgi sözcüğü mü kullandığı belli olmayan derbeder gençlik. Diline, kültürüne, ananesine, örfüne bağlı gençler oluşturabilmeliyiz yeniden. Şükrü Erbaş için Ömür Hanım o kadar kıymetliymiş ki; "Ben gelmeden çürüme" diyecek kadar sadık bir şair. Diyebilirsiniz ki Ömür Hanım nasıl bir güzelliktir, nasıl bir insandır ki o öldükten sonra bile böyle sevda cümleleri yazdırabiliyor. Ben de Mecnun'un Leyla'ya İthafen söylediği iddia edilen şu sözü söylüyorum. "Mecnun'a sorarlar, her şey bu çirkin Leyla yüzünden mi? diye, Mecnun'da yapıştırır cevabı: Sen hiç onu benim gözümden gördün mü?"