Korkunç olan, kendi kendine bile hoşgörülü davranmakta güçlük çekerken, kalkıp bir başkasını olmadık ölçüde ülküleselleştirebilmek- belki o güçlük nedeniyle... Chloe'nin de sonunda insan olduğunu (sözcüğün taşıdığı tüm çağrışımlarla) anlamış olmalıydım ama-yolculuğun ve varoluşun tüm o gerginliğiyle- böylesi bir düşünceyi askıya aldığım için bağışlanamaz mıyım? Her aşık oluş (Oscar wilde'a kulak verecek olursak) umudun kendini bilmişliğe karşı zaferidir. Kendimizde gördüklerimizi, onda görmemeyi umarak aşık oluruz-yani korkaklıklarımızı,zayıflıklarımızı,tembelliğimizi,sahtekârlıklarımızı,verdiğimiz ödünleri ve aşırı aptallıklarımızı. Sanırız ki seçtiğimiz kişinin çevresine aşk kordonunu sarınca içindeki tüm hatalardan arınacak ve tabii sevilesi olacak. Kendimizde göremediğimiz mükemmelliği buluruz ötekinde ve aşk yoluyla onunla birleşerek,(öyle olmayacağını bile bile) insanoğluna olan şüpheli inancımızı korumaya çalışırız.