Ermiş, Halil Cibran’dan okuduğum ilk kitap. Yazarla böylesine muazzam bir kitapla tanışmış olmak beni birçok açıdan mutlu ediyor. Farklı bir kitabını okumaya başlamış olsaydım bu kadar sever miydim ve bu kitaba başlar mıydım bilmiyorum. Kitabı elime alır almaz yaşamın türlü konuları arasında savrulup durdum ve inanılmaz bir şekilde kitabın içinde buldum kendimi.
Elimden geldiğince farklı yazar ve kitaplarla tanışmaya, farklı dünya görüşlerini fark etmeye çalışıyorum ve Ermiş, tanıştığım en özel kitaplar arasında yerini aldı. Bu kısacık kitap içerisinde o kadar çok konu barındırıyor ki aşktan evliliğe, suç ve cezadan hazza, duadan dine, güzellikten ölüme kadar ne arasanız var dedirtecek kadar geniş bir içeriğe sahip. 500 sayfalık herhangi farklı bir kitap okusaydım beni bu kadar tatmin edemezdi diyebilirim. Günümüzde kişisel gelişim adı altında sayfa sayısı arttıkça fiyatı da artan ve kelime yığınlarının bir araya gelmesiyle oluşan kağıt israfı kitapların yanında bu sade ve öz kitap dünyalara bedel.
...
Bu kitap benim için “her şeye dairin” kitabı oldu.
...
Beni en çok etkileyen başlıklardan biri “Evliliğe Dair” başlığı oldu. Yazar günümüzün güvensiz bağlanan, eşlerin birey sıfatından sıyrıldığı ve birbirlerinin gölgelerine sığındıkları ilişkilere çok iyi bir eleştiri getirmiş. Sürekli birlikte olmamanın ve mesafelerin ilişkileri besleyen bir şey olduğunu ifade ediyor. Aşkı, ruhların kıyıları arasında dalgalanan bir denize benzetmesi çok nahifti.
“Çocuklara Dair” başlığı da bir o kadar güzeldi. Çocukların, ebeveynlerinden bir parça olsa da tamamen onlara ait olmadıklarını şu sözlerle açıklıyor: “Onlara sevginizi verebilirsiniz ama düşüncelerinizi değil… Zira kendi düşünceleri var onların. Onların bedenlerini barındırabilirsiniz ama ruhlarını değil… Çünkü ruhları, geleceğin evinde sizin düşlerinizde bile seyahat edemeyeceğiniz o yerde yaşar.” Baktığımız zaman ebeveyn olmanın 150 mükemmel yolu, nasıl en iyi eş olunur tarzında, insanlara bazı komutlar vererek komik bir duruma sokan kitapların tam tersine yazarın sadece, ebeveyn, eş veya insan olmaya dair yaklaşımını belirtmesi mükemmel.
…
Şu cümle beni uzunca bir süre düşündürdü, belki siz de düşünürsünüz: “Eğer varsa aranızda sadakatsiz kadını yargılayacak olan, kocasının yüreğini de tartsın terazide ve ruhunu ölçülerle vursun ölçüye. İnciteni kınayacak olan varsa, incinenin de ruhuna baksın. –“yüreğini tartmak” ifadesi sizce de çok etkileyici değil mi? Bir işe, insana karşı, doğruyu görmeye, yanlışı bulmaya, adaleti sağlamaya çalışırken her şeye karşı yüreğimizi tartsak nasıl olur acaba?
…
Kitabı okurken aynı zamanda 
Mark Twain 
İnsan Nedir? kitabını okuyormuş gibi hissettim ve birçok yönden birbirlerine benzettim.
...
Son olarak en sevdiğim bölümlerden biri olan Dostluğa Dair’den bahsetmek istiyorum. “Dostunuzdan ayrıldığınızda üzülmezsiniz çünkü onun en sevdiğiniz yanı o yokken belirginlik kazanır. Tıpkı dağcıya dağın ovadan daha belirgin görünmesi gibi” diyor. Kesinlikle katılıyorum bu görüşe. Zaten gerçek dostumuzun yüreğimizin bir köşesinde yeri yok mudur? İnsan kendinden ve yüreğinden uzaklaşabilirse ancak gerçek dostundan da uzaklaşabilir.
...
Özetle bu kitap hangi açıdan incelenirse incelensin bana göre hayatınızın bir noktasına değinecektir. O kadar çok konu var ki sizi bir yerinden tutacak, biri üzerine düşündürecek, bir şeylerin farkına vardıracaktır. Kitabı hayatımda birçok kez daha tekrarla okuyacağıma ve birçok kişiye okuması için ısrar edeceğime de eminim. Kitap için söylenecek birçok şey daha var ama bu kitap üstüne söylenecekten daha çok üzerine düşünülecek bir kitap. Herkese iyi okumalar ve düşünmeler dilerim.
·
3 görüntüleme
Ben Halil Cibran'dan ilk Kırık Kanatlar'ı okumuştum, onu da öneririm. Galiba Cibran'ın her kitabı muazzam...
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.