İnsan geçmişinde işlediği günahların bedelini en ağır kendi vicdanı ile yüzleşince yaşar. Ne kafadaki o lanet düşünce susar ne de yürekteki o ağır yük hafifler. Peki ne olacak böyle? Sonsuza kadar devam edemez ya? Buna da çözüm buldu yüzsüz insanoğlu. O kadar günahın bedelini hafifletmek gerek nihayetinde. Günahlarını önce kendi vicdanlarının bağışlaması gerekiyordu bu yüzden vicdanlarının egosunu yaptıkları iyiliklerle, yardımlarla tatmin ettiler. İnsanları mutlu edince kendileri de mutlu oldular. Her bir iyilikte sanki bir sevap kazandılar, bir yükleri hafifledi. Yine başkası olmadan kendi işlerini beceremediler. O kısır döngü devam edip durdu hep. Şimdi söyleyin, vicdanını bile başkasının yardımı olmadan, ve yine bir karşılığı olmadan susturamayan insanın sütü nasıl bozuk olmaz?