On dört öyküden oluşan bir kitap. Her hikayede ana karakter olarak kadınlar ele alınmış. Tek tek hikayelerden bahsetmeyeceğim fakat ortak noktalarının kadınların bu dünyada huzur bulamadıkları olduğunu söyleyeyim. Peki nedir bu huzursuzluğun kaynağı? Hemen tüm hikayelerde dolaylı veya doğrudan geçen erkek şiddeti.
Erkekler tarafından dayak yiyen, yeri geldiğinde kendilerine söz hakkı bile verilmeyen, psikolojik baskıya maruz kalan, bu nedenle intihara sürüklenen kadınlar yanında aşklarına cevap alamayan, terk edilen, kullanılan kadınlar da bir bakıma şiddet mağduru olarak gösterilmiş hikayelerde. Hatta hikayenin birinde karşılık bulamadığı aşkından dolayı cinayet işleyen bir kadın karakterin olduğunu da belirteyim.
Yazarımız kendine göre hemcinslerinin içinde bulunduğu kötü şartları dile getirmek istemiş. İster kariyer sahibi olsun ister ev hanımı, her durumda, kadınların mutsuz olduğunu, aslında bu dünyanın onları mutlu edemediğini, üstelik karşı cinsin hükümranlığına boyun eğmek zorunda bırakıldıklarını, fark edilme çabasına girdikçe bocaladıklarını, duygularının anlaşılamadığını, sürekli bir hüzün içerisinde olduklarını, intiharın dahi onlar için bir seçenek olduğunu dobra ve bence feminist bir çerçevede anlatmış.
Bir hikaye hariç genel anlamda beğendiğim bir kitap oldu. Noktalama işaretlerini kullanmadığı hikayesi ilginçti. Masal, Yaratıcılığın Memeleri ve Kemer adlı hikayeleri ise tekrar tekrar okuyabilirim.
