“İnsanın şu acı yaşamı tatlandırmayı bilmesi gerekir; zaten gençliğimizde zehir ediyorlar yaşamımızı.” Çok ilginç bir durumla karşı karşıyayım yani şöyle ki kitabı çok mu sevdim nefret mi ettim anlayamıyorum galiba iki duyguyu da aynı anda yaşıyorum Şato’ya karşı. Şato çoğunuzun bildiği gibi bitmemiş bir kitaptır, ölümünden önce Kafka eserinin yakılması dileğiyle onu dostu Max Brod’a teslim etmiştir ancak ölümünden sonra dostu eserini yayımlamayı seçmiştir. Kitabın konusundan bahsetmeyeceğim biraz kendi düşüncelerime ağırlık vermek istiyorum. Kitabı okurken zaman zaman çok sıkıldım çünkü sayfalarca ikili konuşmalara yer verilmiş evet aslında o iki kişi karşımda konuşuyormuş da ben onları dinliyormuş gibi hissettim ama sanki konuya dahil olamadığım bir sohbet gibiydi benim için. Uzun zamanda okuduğum için mi bilmiyorum ama çoğu zaman kitaba devam etme isteği de bulamadım kendimde yani yer yer kitabın içine çok fazla girip elimden düşüremedim ama yer yer de beni hiç ilgilendirmeyen öylesine bir yazı okuyor gibi hissettim. Ancak şöyle ki Kafka’nın diğer eserleri gibi inanılmaz zekice yazılmış bir kitap. Üstünde düşünülmüş olduğu aşikar. Bürokrasi ve bizim farkında olmadan nelere boyun eğdiğimiz muhteşem şekilde eleştirilmiş bana kalırsa. Ancak herkese önerdiğim bir kitap değil Kafka’nın dili ve anlatımına hakimseniz beğenebileceğinizi düşünüyorum ama her koşulda kendinizi derin anlamları kurcalarken bulacağınıza eminim. İyi okumalar Ayrıca instagram hesabımda kitap incelemeleri ve alıntılarını fotoğrafları ile paylaşıyorum göz atmak isterseniz —> succu.witchh

ŞatoFranz Kafka · Türkiye İş Bankası Kültür Yayınları · 20179,9bin okunma

·

41 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Eylül