"yarım yamalak şeylere yer yoktu; yaşam ya hep ya hiçti."Büyük bir tutkuyla okudum Frida Kahlo'nun yaşam öyküsünü. Hakkında bölük pörçük bir şeyler bildiğim, belki de gizli gizli hayranlık duyduğum bu muhteşem kadını yakından tanımak istemiştim çünkü.
Sindire sindire okumak zorunda kaldım, biraz uzun sürdü o nedenle.
Bir kadının tek bir yaşamda çektiği bunca acıyı tek seferde okuyup bitiremedim. Empati bazen işleri zorlaştırabiliyor...
Daha önceki yıllarda filmini izlediğim için hayal kırıklığı yaşar mıyım endişesiyle başladım aslında kitaba. Ama çok boşunaymış bu endişe. Bir biyografi ancak bu kadar sürükleyici olabilirdi. Ancak bu kadar yalın anlatabilirdi bu fırtınalı yaşam.
Daha önce hastalarımdan sıkça duymaya alışık olduğum "acı" kelimesi yeniden tanımlandı, yepyeni bir anlam kazandı benim için bu kitapla birlikte.
6 Temmuz 1907' de mavi ev'de dünyaya geldi. Babası barış anlamında Friede koymak istemişti adını. Hiç de barışçıl bir yaşamı olmayacaktı oysa ki...
Bütün hayatı boyunca aşk ve acının doruklarında gezindi Frida. Yaşamında gerçekten de "yarım yamalak şeylere yer yoktu; yaşam ya hep ya hiçti."
Acıları çocuk felciyle başladı ve sonraki yıllarda geçirdiği feci otobüs kazasıyla çığırından çıktı. Hayatının son gününe kadar bu kazanın izlerini hem vücudunda, hem de ruhunda taşıdı. Dönemin zor tıbbi koşullarında geciken tanılar, uygulanan yanlış yaklaşımlar, geçirilen sayısız ameliyatlar, korseler... Özetle bolca acı vardı hep ...
Fiziksel acının yanında bir de aşk acısı çekti Frida. Otobüs kazasında yanı başında olan ilk aşkı Alejandro'nun ondan uzaklaşmasıyla her şey daha kötü bir hal aldı. Ve Frida " pek de önem vermeksizin, resim yapmaya başladı." ...
Ve sonra hayatına giren ve Frida'nın herşeyi haline gelen Diego... Keşke hiç tanışmasalardı diyorum içimden ... :)
Ailesinin de dediği gibi bir fille güvercinin evliliğiydi onlarınki. Bu çapkın, çirkin ama Meksikalı Michelangelo olarak ün salmış ressama aşık olmak bütün hayatını değiştirdi...
Anne olma arzusu taşıyordu Frida. Fakat düşükle sonuçlanan iki gebelikten sonra hayatı çekilmez hale geldi."Çıldırtıcı bir keder"di ikinci gebeliğinin de bitmesi onun için. Hayata bir tek resim yapma arzusuyla tutundu. Diego'nun tanımıyla "acımasız denebilecek içtenlikle yalnızca kadını ilgilendiren genel ve özel konuları" büyük bir başarıyla resme döktü Frida. Picasso'nun bile övgüyle bahsettiği, yaşarken kıymeti bilinen nadir sanatçılardan olma ayrıcalığını yaşadı.
Komünist parti üyesi, bir devrim kadınıydı aynı zamanda. Aslında çok da uzun olmayan yaşamına pek çok macera sığdırdı.
Başarı dolu yaşamına rağmen "felaket bir topal, omurgası iyice hapı yutmuş, sağ eli tuhaf kızarıklıklarla dolu, çok ağlayan, çok gülen, yara bere içinde, erkeklere ve kadınlara aşık, hep ölmek üzere olan, hermafrodit, vasat ressam ve hiç de güzel olmayan biri..." olarak gördü kendisini.
Diego'yla inişli çıkışlı ilişkisinin dışında başka erkekler ve kadınlarla da tutkulu aşklar yaşadı. Fakat her defasında hayatının gerçek aşkı olduğunu düşündüğü ama bence ızdırabı olan Diego'nun kollarına döndü. Etrafında pervane olan onca adam, kadın varken neden kendisini defalarca aldatan, en zor günlerinde yalnız bırakan, zevk düşkünü Diego'yu seçti, inanın bilmiyorum, bence kendisi de mantıkla açıklayamazdı. Çünkü aşktı bu ... Aşkta mantığa çok da yer yoktu ...
Ve 13 temmuz 1954 'te sabaha karşı bütün ihtişamıyla hayatla olan bağını kopardı. Son tablosu "yaşasın yaşam" adlı natürmorttu...
Bir hayat ancak bu kadar cesursa yaşanabilirdi... Acıyla ancak bu kadar güzel başedilebilirdi...
Bir çoğumuz kendimizi güçlü zannederiz. Belki de hayatın gerçekleriyle henüz yüzleşmediğimiz içindir. Bazılarımız da dünyanın yükünü kendi omuzlarımızda hissederiz. Oysa gerçek acı nedir ve onunla nasıl başedilir öğrenmek için bu kadının yaşamını okumalıyız, ilham almalıyız.
Aslında söylenecek çok şey var ama artık susuyorum... :)
Çektiği acılardan dünyayı kendine hayran bırakan bir ressam doğuran tutku dolu aşk kadını, saygıyla önünde eğiliyorum...
Keyifli okumalar dilerim herkese
Sevgilerimle...
