kiyakmerve: Yavaş yavaş büyüyen çocuklardık Biz.!.... Ne içinde bilmem ne kadar kalsiyum olan meyveli yoğurtlardan yedik. Ne de süte katılan kakaolu toplardan tozlardan içtik. Yaşımıza göre büyüyüp serpildik biz, acele etmedik. Hormonsuz domatesi yiyen belki de son nesildik... Utangaç kızlardık biz, ilk adımı hiçbir zaman biz atmaz, kimseye yazmazdık.Bize yazılan biri olduğunda da hemen kızarıverirdi yanaklarımız. Peşimizden bir delikanlının geldiğini farkedersek konu komşu görecek diye ölüp ölüp dirilirdik. Adımlarımızı hızlandırır kalbimizin sesini boynumuzda duyardık. Bir mektup gönderirse biri bize elimiz titreye titreye okurduk yazılanları... Okul çıkışı dosdoğru evimize gelir kafelerde dolaşıp durmazdık. Zaten kafe bile yoktu çevremizde... Kan versek tertemiz çıkacak çocuklardık biz, uyusturucu kullanan ve bu yüzden ölen arkadaşımız olmadı hiç. Kollarımızda iğne izi yoktu ama parmağımıza iğne batırıp kankardeş olacak kadar güzel bir yüreğimiz vardı. Mahalleden yabancı biri geçse dik dik bakan delikanlı adamlardık biz. Kimse kimsenin kızkardeşine asılmazdı, mahalle namusu diye bir kavram vardı. Hiçbir arkadaşımız tecavüze uğrayıp hunharca öldürülmedi bizim. Sokaklar evimiz kadar güvenliydi... Postacılarımız vardı sonra bizim mektup dağıtan, selam veren, merak edilen. Bir de o günlerimiz var şimdi yüreğimizde, unutulmayan ve hep özlenen..... Alıntı

Yavaş yavaş büyüyen çocuklardık Biz.!.... Ne içinde bilmem ne kadar kalsiyum olan meyveli yoğurtlardan yedik. Ne de süte katılan kakaolu toplardan tozlardan içtik. Yaşımıza göre büyüyüp serpildik biz, acele etmedik. Hormonsuz domatesi yiyen belki de son nesildik... Utangaç kızlardık biz, ilk adımı hiçbir zaman biz atmaz, kimseye yazmazdık.Bize yazılan biri olduğunda da hemen kızarıverirdi yanaklarımız. Peşimizden bir delikanlının geldiğini farkedersek konu komşu görecek diye ölüp ölüp dirilirdik. Adımlarımızı hızlandırır kalbimizin sesini boynumuzda duyardık. Bir mektup gönderirse biri bize elimiz titreye titreye okurduk yazılanları... Okul çıkışı dosdoğru evimize gelir kafelerde dolaşıp durmazdık. Zaten kafe bile yoktu çevremizde... Kan versek tertemiz çıkacak çocuklardık biz, uyusturucu kullanan ve bu yüzden ölen arkadaşımız olmadı hiç. Kollarımızda iğne izi yoktu ama parmağımıza iğne batırıp kankardeş olacak kadar güzel bir yüreğimiz vardı. Mahalleden yabancı biri geçse dik dik bakan delikanlı adamlardık biz. Kimse kimsenin kızkardeşine asılmazdı, mahalle namusu diye bir kavram vardı. Hiçbir arkadaşımız tecavüze uğrayıp hunharca öldürülmedi bizim. Sokaklar evimiz kadar güvenliydi... Postacılarımız vardı sonra bizim mektup dağıtan, selam veren, merak edilen. Bir de o günlerimiz var şimdi yüreğimizde, unutulmayan ve hep özlenen..... Alıntı

8 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

kiyakmerve