Rasim Özdenören'in üslubunu çok akıcı buldum. Hikayeler kısa ama hepsinde farklı bir hüzün vardı. Nasıl Sabahattin Ali insan ruhunun psikolojik çözümlemesini harika bir şekilde tasvir ediyorsa Rasim Özdenören de nesne tasvirlerini çok başarılı yapıyor. Kitap akıcıydı ama soğuk bir havada okudum. Yazın bunaltıcı sıcağı olsaydı kenara koyup uzun sure yüzüne bakmayabilirdim. Nedense bunu da eklemek istedim :D
