17 Nisan 1911
"Bugün gelen hukuk talebeleri ve müderrisleri için verilen bir akşam yemeğinden döndüm şimdi. 400 kişilik bir yemekti, bütün önemli zevat vs. oradaydı. Beni ordu müfetteşiyle aynı rütbeye yerleştirmiş olmalarından çok rahatsız oldum. Macar ve Türk marşlarından sonra cemiyet okulunun küçük talebeleri benim için bestelenmiş olan bir marş söylemeye başladılar. Ne yapacağımı bilemedim ve sürekli alkışlar beni gerçekten kıpkırmızı yaptı. Bütün bunlar bana çok dokundu. Sonunda küçükler gelip elimi öptüler, gözlerimden birkaç damla yaş aktı. Önüne geçemedim. Herkes devamlı alkışlıyordu. Beni dünyanın en mutlu insanı zannettiklerinden eminim. Toplanmış olan herkesde benim gibi olmak isteği hakimdi. Ama heyhat! Her şeyi derinliğine görmenin ve düşünmenin ne demek olduğunu bilmiyorlar."
Şükrü Hanioğlu
Kendi Mektuplarında Enver Paşa, sayfa 37
Der Yayınları, 1989