Enayi Arapçadan uydurulmuş Türkçe bir kelime. Enâ ben, enâ’î de “benci” ya da bencil. Kamus-ı Türki’de “kendini bir şey sanan mağrur ve cahil kimse” diye geçiyor. Buradan son yüz yıl içinde bugünkü anlamına evrilmiş. İlginçtir, frenkçe idiot da buna benzer yapıda. Eski Yunanca ídios “kendi”, idiótês “kendicil”. Eski Yunanda, herhangi bir kamu görevi üstlenmeyen sade vatandaş için kullanılmış. Daha sonraki devirlerde herhalde “saf, sade” anlamından giderek “aptal, gerizekâlı, ahmak, angut, moron, bön, budala, dıngıl, zekâ özürlü, kaz kafalı” anlamını kazanmış.