Paulo Coelho / Elif Coelho'nun okuduğum bu ikinci romanında, ilkinde de hissettiğim şey ortaya çıktı. Coelho'nun dili Latin Amerika'nın -ki kendisi Brezilyalıdır- pempe dizileri ve Uzak Asya'nın mistik yanıyla yoğrulmuş gibi. Biraz da kişisel gelişim kitaplarının az edebî dile bürünmüş hâlidir. Karakterleri ya Latin Amerika Hıristiyanlığının aziz/azize ruhlu sadık inananları, ya da bu yola doğru evrilen kişilerdir. Bu aziz ve azize ruhu Coelho'nun diliyle biraz efsaneye bürünüyor ve bu efsanelik masalsı bir dingilikle yukarıda da dikkat çektiğim pempe dizilere/soap operalara dönüşüyor. Gerek Piedra Irmağının Kıyısında Oturdum Ağladım, gerekse Elif romanında bu dinginlik aşırı hissedilir. Karakter çatışmaları, aksiyon yok denecek kadar azdır. Çünkü Coelho bunu mistik bir havada vermeye çalışır. Azize söylencesi, Şamanizm, Deja Vu, Erken Hıristiyanlık gibi yan olaylar ile Latin Amerika'dan Avrupa ve oradan Asya'ya uzanır biraz. Bazen de direkt Asya'ya atlar. Elif romanı, bir kitap imzalama turnesine çıkan yazar ile kendisine Rusya ayağında musallat olan Hilal adında genç ve güzel bir Türk kadının rastlaşması üzerinden sürüp gider. Rusya Hıristiyan Avrupa ile Şaman Asya arasında bir köprüdür. Ve yazarımız burada tanıştığı Hilal ile gerek Deja Vu, gerek Şamanizm ve gerekse hafiften değindiği Türkiye ile bizlere pek de uzak olmayan noktalara değinir. Bu açıdan kitaba uyum sağlamak pek de zor olmuyor Türkiyeli okurlar için. Fakat dediğim gibi; Coelho'nun artık sıkıcı olmaya başlayan, kişisel gelişim kitaplarından fırlama bir edâ ve yaklaşım, boş bir pohpohlama hazzından başka bir şey olmuyor.

ElifPaulo Coelho · Can Yayınları · 20126,4bin okunma

·

41 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Sisyphos