Psikoloji için Freud neyse, Siyaset için de Hobbes odur düşünüyorum. Böyle düşünmeme sebep olan ortaklıkları ise; Kendisinden sonra gelen taraflı tarafsız meslektaşları üzerinde etkisi olmuş iki isim olmaları sebebiyle elbette. Özellikle Rousseau, Hobbes'u okuduktan sonra düşüncelerini tam tersi biçimde çok daha somut olarak ifade etme şansı bulduğu için JJR oldu. Zaten farklı düşüncelerin önemi de buradan çok net görülüyor. Herkesin aynı şekilde düşündüğü, aynı şeyi izlediği toplumlarda insan yetiştiremez ve yaşatamazsınız.
Gelelim kitaba;
dört bölümden oluşan kitabın il bölümünde, insan doğasını ele alıyor Hobbes. İnsan doğasının o çirkin ve kötücül yapısını, insana özgü kavramlar üzerinden açıklıyor. Peki neden yapıyor bunu? Monarşiyi savunmak için; insanlar kendi başlarına kaldıklarında her türlü kötülüğü düşünebilir, yaşatabilir o yüzden başlarında monarşik bir devlet olmak zorundadır diyecek ileride. Bu görüşü ile Machiavelli'yi hatırlatıyor. O da Prens kitabında insan doğası adına çok daha olumsuz bir tablo çizmişti.
Kitabın ikinci bölümünde ise, devlet kavramını ele alıyor. Yasalardan, ödüllerden, cezalardan, bireylerarası ilişkilerden derken ideal devletin kanunları hakkında açıklamalar da bulunuyor.
İnsan ve devletin olduğu yerde, olmazsa olmaz bir diğer kavram ise elbette dindir. İşte üçüncü bölümde de Hristiyanlık hakkındaki görüşlerini paylaşıyor. Katılırız katılmayız ayrı ancak dine karşı bu şekilde eleştirel bakışa sahip olması beni şaşırttı. Sanırım bunun sebebi benim ön yargılarım.
Son bölümde ise, karanlığın krallığından bahsediyor. Karanlık diyerek kastettiği, Dinin aydınlığını kapatan kişiler iken krallık diyerek de dini karartıp kendi egemenliğini kuran kişileri hedef alıyor.
Elbette siyaset bilimci olmayan biri olarak, kitabın anlattığı her şeyi anladığıma inanmıyorum ancak anladıklarımın da değerli olduğunu düşünerek, siyasetin bilimselliğine merak salan herkese tavsiye edebileceğimi gönül rahatlığı ile belirtmek istiyorum.
