Jennifer McMahon aslinda tesadufen,bir kitabini alarak kesfettigim enteresan bir yazar.Okudukca okudugunuz,yazdiklarini elinizden birakamadiginiz bir tarzi ve gerilimi var.Her cumlenin sonunda peki simdi ne olacak diyorsunuz. Okudugum her satirda yazarin beni bu enteresan gerilime cekmesine izin verdim resmen.Kabul etmem gerekiyor ki tanidik gondermeleri sakin bir liman hissi veriyor. Ornegin;otel hikayesini orerken meshur otelimiz Bates Motel’den yola ciktigini surekli gondermeler yaparak hatirlatmis okuyucusuna.Alfred Hitchcock’a yazilmis onlarca mektupla suslenmis bu esinlenmeler. Ama hemen annesinin perugu takmis ikinci bir Norman’a gerek yok diyerek yukselmeyin kitaba..Aslinda alakasi yok zira.! Her bolumde ayri bir fikre kapildim.Katil kim? Bir katil var mi? Neo kasik mi o? derken hop dedi sonuna geldi . Final dusundugumden,bekledigimden fantastik bitmis olsa da,yazarimizin anlatmak istedigini suan daha iyi anliyorum size yazdikca... Aslinda canavarlar var,hem de kendi icimizde. Jennifer McMahon,beni yonlendirmeden aklindan gecenleri yazarken,ben bir sonraki bolume gecmeden fikrimde bogulmustum bile.Benim dusunduklerim,gercekten olabileceklerdi ama fantastik olmamasi canavarca olmadigi anlamina asla gelmezdi. “Olum gelip kapini caldiginda,onun soguk yuzunu daha onceden gormus oldugunu dusuneceksin.O,merdivenlerinden yukari tirmanirken,onu en korkunc kabuslarindan hatirlayacaksin.Ve o sana ayna tuttugunda,goreceksin, O sensin ve sen O’sun...”

29. OdaJennifer McMahon · Ephesus Yayınları · 20161,157 okunma

·

2 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Pinar BAYKAN