Aersen'in naaşının yanında durduğum sırada, ölümün dinginliği, vakarı, görkemli sessizliği biz yaşayanlara kıyasla öylesine üstündü ki, hepimiz kızının büyük bir yalınlıkla söylediği şu sözlerin doğruluğunu içimizde duyduk: "Yaşamın ağır yükünden kurtuldu, bizlerde katlanmaya devam etmek zorundayız." Yine de o eski yaşamımıza öylesine bağlıyız ki... Çünkü umutsuz dönemlerimizin yanı sıra mutlu anlarımız da var, ruhumuzun, yüreğimizin neşeyle dolduğu, sabahları cıvıl cıvıl ötmekten kendini alamayan tarlakuşu gibi coştuğumuz... Ruhumuz kimi kez sıkışsa, korkulara kapılsa bile... Sevdiğimiz herkesin, her şeyin anısı olduğu gibi duruyor ve yaşamımızın akşamında yeniden uyanıyor... Evet anılar ölmüş değil, yalnızca uykuda. Ve bunlardan hazine toparlamak hiç de kötü değil.
·
2 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.