Hegel'in en büyük başarısı zıtların diyalektiği ise, en büyük hatası da karşıtları, karşıt değil de ayrı olan şeylerle kanştırmış olmasıdır. Croce'ye göre, oluşu formüle eden Hegel üçlemesini (olumlama, olumsuzlama ve sentez) örnek alacak olursak, bunu doğru ve yanlış, kötü ve iyi, olan ve olmayan gibi zıtlara uyarlayabiliriz fakat sanat ve felsefe, güzel ve doğru, faydalı ve ahlaki gibi zıt olmayan ama ayrı olan şeylere uyarlayamayız. Bu karışıklık Hegel'i, sanatın ölümünden bahsetmeye, bir Tarih Felsefesi olasılığından söz etmeye ve absürt bir Doğa felsefesi kurma görevi için doğa bilimlerini kullanmaya sürüklemiştir. Croce, zıtların buluşmasından üstün bir sentezin çıkması zorunluluğunda bu sentezin karşıt değil ayrı olan şeylerden türeyemeyeceğini çünkü ayrımların birbirleriyle üstün ve düşük şeklinde bağ kurduklarını ve düşük olanın üstün olmaksızın var olabilmesine rağmen bunun tersinin mümkün olmadığını göstererek bu karmaşanın üstesinden gelmiştir. Bu şekilde, felsefenin sanat olmaksızın var olamayacağını fakat daha düşük konumdaki sanatın, felsefe olmaksızın var olabileceğini ve olduğunu görüyoruz.
1 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.