Amok Koşucusu
Stefan Zweig'in okuduğum ikinci kitabı. Santrancı okumuştum ve ister istemez bir karşılaştırma oluyor.
Amok hastalığının Orta Asya'da ve Malezya'da daha yaygın şekilde görülen bir tür psikiyatrik hastalık olduğunu ve kişilerde saldırganlığa neden olup, ölüme neden olabilecek kadar ciddi boyutlara ulaşabileceğini öğreniyorsunuz.
Yazarın eserlerinde hayatının bir haritası oluşuyor.
Öyküde bulunan baş karakter doktorun yaşadığı olaylar anlatılırken. Doktorun ruhsal durumunun iyi olmadığının ve bunun sebepleri arasında nelerin olduğunu kendisinin de kitapta irdelediğini görüyoruz.
Öykü sizi psikolojik olarak, yaşanılan durumun içine çekiyor. Bu da betimlemelerin ve dilin ustalığını göstermektedir.
Stefan Zweig yaşamı boyunca iyi eğitim görmesi, farklı diller bilmesi ve uzun yolculuklara çıkması eserlerinde karşımıza çıkmaktadır. Gemi yolculuğu okuduğum iki kitabında da mevcuttu. Ayrıyeten Zweig'in yaşadığı ruhsal bunalımın izlerine eserlerinde rastlamaktayız. Irkçılıkla savaşan bir yazarın bu eserinde doktorun, Endonezya’da karşılaştığı yerlilerden şu ifadelerle söz ediyor: “Düşünün ki yedi yıl boyunca neredeyse yalnızca yerlilerin ve hayvanların arasında yaşadım” “evdeki sarı benizli kadınlarla ve viskimle oturmuştum” “… zira buradaki kızlar, o cıvıl cıvıl, narin hayvancıklar, bir beyaz, bir ‘efendi’ onlara sahip olmak istediğinde saygıdan tir tir titriyorlardı… tevazu içinde eriyip gidiyorlardı, her zaman müsait, her zaman sessiz, kıkırdayan gülmeleriyle insana hizmet etmeye hazırdılar… ama işte tam da bu itaatkarlık, bu kul kölelik insanın zevkini kaçırıyordu.” cümleleri biraz iticiydi.Benzetmelerde kişilerin saadetini köpeklere benzetim anlatımı ve kadınlara karşı kullandığı cümleler, düşünceler bir aşağılama halinin olduğunu da göstermektedir.
Günümüz dünyasına bakınca çoğumuzun bir amok koşucusu olduğunu milyonlarca insanın bu amok koşucuları yüzünden yok olduğunu görüyoruz.... 
Stefan Zweig
Amok Koşucusu
·
6 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.