“Kadına söz hakkı tanımayan, fikirlerine danışmayan, sesini kısmayı kendine görev edinen, geri bir toplumda yaşamayı hazmedemediği gibi kalbi de bu hezeyanları kaldırmıyordu.”
.
Lübnan’da başlayıp İstanbul’a uzanan hikâye yalnız Efraz’ın hikâyesi değil; açlık, sefalet, yoksulluk, acımasızlık, savaş ve zulüm altında kalmış milyonlarca çocuğun, kadının hikâyesi. Sokakta gördüğümüz ve zaman zaman istemeden de olsa burun kıvırdığımız evsizler, yurtsuzlar, dilenciler o hayatı isteyerek mi seçti sanıyorsunuz. Kim çöp karıştırmaktan zevk alır ki, ya da kim kendi vatanını bırakıp dışlandığı, itilip kakıldığı bir ülkede yaşamak ister?
.
“Ben Efraz El-Khatip, on iki yaşında küçük bir kız çocuğuyum. Çok konuşkan, hazır cevap ve kimseye boyun eğmeyen biriyim. Doğduğum günden beri, kendimi bildiğimden, varlığımdan haberdar olduğum günden beri aç olduğumu biliyorum. Hiçbir zaman sofradan karnımız doymuş bir şekilde kalkmadık. Sütümü annem başkalarıyla paylaşırdı. Bebekken bile aç kalırdım. Fakat başkasına ait olan bir şeyi yiyemem.
... Bir köpeğin yemeğine mi muhtaç kalmıştı Rohan?... Bir hayvanın yemeğini önünden izinsiz mi alacaktık? Üstelik bu hayvanın aç kalmamızda hiçbir suçu yokken!...”
.
.
Ortadoğu yıllardır kanayan yara; kadın olmanın en zor olduğu coğrafya... Küçük kızların çocukluğunu yaşayamadan zorla evlendirildiği, öldürüldüğü, istismar edildiği bir dünyada nefes almak ne kadar zor.
Efraz ve ailesi büyük umutlarla Türkiye’ye geçip yeni bir hayata başlayacaklardı. Ama hiçbir şey planlandığı gibi gitmedi. Küçük kızın yaşadıkları yüreğimizi dağlasa da umut hep var. Merhametli insanlar hep var...
Okuyun, iyi ki okudum diyeceğinize eminim. Bolca sevgiler
