Anneme
Biliyorum benim iyiliğim için söylediğin her söz.
Bilmem ki üzdüm mü seni anne.
Oyuna doymadım diye.
Sokaktan beriye gelmedim diye.
Geceler yarısı kaldırdım diye.
Ateşim vardı neyleyim anne. Üşümüştüm, titriyordum. Ki sen bilirsin anne. Üzdüysem seni.
Affet.
Affet ne olur anne. Hiç geçmeyecekti zaman. Hep yanımdaydın nasıl olsa. Ben çocuk kalacaktım. Sen anne.
Hayat, ekmek arası domates destekli gıdalar almak için eve uğrayabileceğim molalar verdirmedi daha sonra anne.
Önce sınavlar.
Sonra iş.
Bitmeyen projeler.
Kahveyle ayakta durulan geceler.
Hiç kimse, hiçbir iş beklemezdi öyle ya.
Sen neden mecburdun peki anne?
Neydi bu sonsuz sabrının sebebi?
İhmal ettim seni.
Özür dilerim anne.
Nazım sana geçiyordu, kırdım.
Hem seni.
Hem porselenlerini.
Affet beni anne.
Affet!...
Gidiyorum şimdi.
Çocukluğundan, heveslerimden, gülüşlerimden.
Uyuyanın üstüne karın yağdığı, üstümün açık kaldığı geceden. Biliyorum uyandırmadan örtersin yine.
Aslında her defasında uyanmıştır.
Fakat sen duruma uyanmamıştın.
Keyfini çıkardım annem oluşunun.
Şükrettim.
Teşekkür ettim.
Bilmem ki üzdüm mü seni anne.
Oyuna doymadım diye.
Sokaktan beriye gelmedim diye.
Geceler yarısı kaldırdım diye.
Ateşim vardı neyleyim anne.
Üşümü ştüm, titriyordum.
Ki sen bilirsin anne.
Üzdüysem seni.
Affet.
Affet ne olur anne.
Sayfa 48Kitabı okudu
·
14 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.