Ne kitaptın beee…
Söze böyle başlıyorum çünkü bitirdiğim ve onunla beraber bittiğim bir kitaptı Kefen. Günümüz yaralarını ele almakla beraber toplumsal konulara da değinmişti yazarlar. Açlık, sefalet, cinsel istismar, yoksulluk, bitmek bilmeyen algılar, leş gibi bakış açıları.
Lübnan’da sokak çocuklarının eziyetiyle başlıyor kitap. Kahramanımız Efraz El Khatip, Rasasi sokağı aklımdan çıkmıyor çünkü orada bir çocuk erken yaşta babası tarafından zorla evlendirildiği için intihar ediyor. Kim bilir kaç çocuk böyle yaşamını yitirdi. Kim bilir daha kaç çocuk bunlara mazur kalıyor ve biz evlerimizde bunlardan habersiz yaşıyoruz.
Efraz öyle bir çocuk ki (çocukluğunu yaşayamayan) aç kaldığı halde bir köpeğin yemeğine dokunmayan, dokunduğu için Rohan’ı affetmeyen gururlu, dik başlı, dürüst bir kız. Kalbime dokunan bir karakter oldu. Hem yaşadıklarıyla, hem ayakta kalmaya çalışmasıyla hem karakteriyle. Bir çocuk olduğundan şüphe duyduğum çok konuşması oldu.
Lübnan’dan Türkiye’ye gitmek için kaçmaya çalıştıkları seferde ailesi sınırda katlediliyor ve ne oluyorsa Efraz’ın başına o saatten sonra her şey geliyor. Ruhum acıdı okurken. Hatay’da devam eden hikayeye bir de Behzat ekleniyor. Efraz’ın hayatını değiştiren meleği…
Merhametin kitabını Behzat yazar, diyebilirim. Sokak çocuklarını evine aldığı için yargılanan ve buna rağmen kararından dönmeyen o çocuklara güzel bir hayat yaşatmak için elinden geleni yapan fakat sonra parmaklıklar ardında kendini merhameti yüzünden bulan bir adam. İnsan, tecavüzcünün neden dışarıda kol gezdiğini daha iyi anlıyor.
Banumuz da var tabi. Bu memlekette trans olmak kolay mı diyen. Hayat hikayesi beni o kadar yaraladı ki. Kitabı sevmemi sağlayan en büyük etken bu aslında. Her karakterin bir hikayesi var hikayeleri o kadar tanıdık o kadar biz o kadar içimizden ki. Absürt denilecek bir tarafı yok. Bide Efraz ile aralarındaki bağa ve muhabbete bayıldım. Banu’yu ve Efraz’ı karşıma alıp sohbet etmek istedim.
Seyit var mesela. Küçük çocukların gülen güldüren yüzü. İç burukluğumuza Seyit’in sevimlilikleri ilaç oldu kitapta. Birde Beliz var, toplumdaki çirkin kadın algısı yüzünden yara almış bir karakter. Aden var bal gibi tatlı. Olayın geçtiği üç mekan var beni derinden etkileyen, biri banyo, biri mahkeme salonu bir diğeri de avukatla yüz yüze konuştuğu bir kurum. Spoiler veririm diye korkuyorum ama bu sahneler beni mahvetti.
Sonda ne olacak ne olacak diye çırpına çırpına okudum. İyi ki okudum iyi ki hayatıma değdi iyi ki canımı yaktı iyi ki insanlığımı sorgulattı. İyi ki çocukları anlamamı sağladı. Farkındalık yaratacak bir kitap Kefen. Ortadoğu’nun karanlık yüzünü öyle güzel ele almış ki yaşadığım toprakları çok sevmeme, insan olduğum içinde nefret etmeme sebep oldu. Biz çok tehlikeli varlıklarız gerçekten. Her şeye zarar veriyoruz. Doğaya, kadına, çocuğa, hayvana…
Uzuuun bir inceleme oldu daha çok yazardım ama buraya kadar okunacağından şüphe duydum. Tekrar ediyorum, okuyun okutun bilin bilinçlenin. Sözü kitap bittiğinde yaşadığım hisle noktalıyor ve yeni incelemelerle gelmek üzere diyerek bitiriyorum.
Efraz keşke sana sarılabilsem gururlu kızım…
