İlk incelememi (ne haddimize aslında kimiz ki koskoca yazarı inceliyorum) bu kitabın etkisi ile duygu yüklü yazmıştım ve sildim. İlk olarak koğuş deyince hiç hastane aklıma gelmemişti, hapisane gibi algılamıştım.
İlk bölümlerde yazar birlikte vakit geçirdiği bir akrabasına ilgi duyuyor ama buna istediği duygusal yönde tam anlamıyla karşılık alamıyor. Aşırı aşktan ölüyorum bir durumu yok lakin hastalığı ile birleşince ortaya kendiyle hesaplaşma, "güzel kız bana mı bakacaktı tabi" gibi kendine yüklenme halleri var.
Yazar Galeyan bölümünde içinde olduğu durumu öyle betimlemiş ki ve bunun yazarın otobiyografisi olduğunu da öğrenince müthiş etkileniyorsunuz. Abartmıyorum ben o acıyı içimde hissettim "Evde bıçakla ekmek kesilmesine bakamıyorum." belki en yakınımın duygusuna bu cümle tercüman oldu ve ben yeni duydum. Bu tarifi olmayan bir acı, gurur, onur, üzüntü...
