İnsan kendisiyle nasıl dost olabilir? Veyahut dost olmalı mıdır? Sorusu kişiye göre değişir; görecelidir. Eğer insan kendisini, iç sesini dinleyemeyecek kadar kafa karışıklığı ile meşgulse, kendi hirasına çekilmenin yolundan bihaberse elbette ki dost olamaz. Kendiyle dost olma mâhiyetini kavrayamaz. Âdem-i varlık kendini bir cân olduğu için, eşref-i mahluk olduğu için kıymetdâr görmeli; kendiyle özeleştiri yapabilen, insanın âciz bir varlık olduğunun farkına varıp mükemmel olmadığını idrak edebilen, kendini değerli görmeyi benlik derecesine çıkarmadan, sevmeli sevebilmeli kendini. İnsan öncelikle kendini sevmezse nasıl başka insanları sevip; bitâp düşmüş, çamura batmış, yürüdüğü yolu göremeyen, karanlıkta kalmış insanlara Emr-i Bi’l Ma’ruf Nehy-i Anil Münker ayet-i celîlesiyle yolunu aydınlatmak için çabalar? Kendi dertlerinin farkına varmadan nasıl diğer insanların dertlerini anlayıp hemhâl olabilir? Velhâsılı İslam’ın özünde sevgi vardır. Cenâb-ı Hakk’ın insan ruhuna yerleştirdiği en güzel duygulardan biri sevgidir. İşte insan kendisini Allah’ın bir sanatı olarak bilip sevmeli, değer vermeli ve kendiyle dost olabilmelidir. Kitabı özetler niteliğinde bulduğum şu sözü paylaşmak istiyorum: “Kendiyle dost olmak, Ben’den Biz’e varmanın bir yolu olduğunu gösterir.” İnşaAllah “Biz” e giden yolu ne şekilde olursa olsun keşfedip, o yolu katedebiliriz. Şiddetle tavsiye edilir Selâmetle.

Kendiyle Dost OlmakWilhelm Schmid · İletişim Yayınevi · 20192,334 okunma

·

7 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Beyza Şekeroğlu