İçimdeki mezar
Bedenim boşlukta asılı kalmışçasına, yaşamın ve ölümün kıyısında sallanıp durdu. Her an iki taraftan birine düşecek gibiydim. Ruhum, sonsuz yaşam ümidi ile her an ölme korkusu arasında bölünmüştü.
Ben hiç kimseyim, hiç kimse... Ne hissetmeyi ne düşünmeyi ne de istemeyi bildim. Tamamlanmamış zavallı bir hikaye kahramanıyım. Geri kalan hayatım, çürümeye terk edilen zihninde bin parçaya bölündü. Şimdi var olmayan bir şehrin varoşu gibiyim.
Ben yaşadığımı sanırken ölüyordum, ölümle pençeleşirken de yaşamaya başlıyordum. Bu ruh haline alışmam imkansız gibiydi. Kendimi hikayesine hapsedilmiş zavallı biri gibi görüyordum.
Kalktım. Çekmecenin anahtar deliğinden harf harf içeri süzüldüm. Herkes kendi köşesine çekilmiş hikayesini yaşıyordu. Sandalyeye çıktım. Tavandan sarkan ilmeği boynuma geçirdim. Kalbim durdu. Nabzım boynumda atıyordu. Bilincim kağıttaki mürekkep lekelerine dönüştü.
Sayfa 83 - Doğan KitapKitabı okudu
·
15 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.