İtiraf etmeliyim ki, kitap için değil yazar için inceleme yazmayı düşünüyordum. Necip Fazıl'ın her eserinde incelememin mutlaka olması düşüncesindeydim ta ki, sonu hüzünle bitmiş olmamasına rağmen gözlerimden süzülen iki damla yaşı ve laf gelimi tüylerimin diken diken olduğunu farkedinceye kadar. O zaman düşündüm ki, ne olursa olsun bu kitaba inceleme yazardım.
Kitabın sonunda değil, ortalarında, bir defa değil, defalarca düşündüğüm şu oldu; keşke ilk önce diğer kitaplarımı bitirseydim de sonra Necip Fazıl'ın eserlerine başlasaydım. Çünkü... Bu eserler dışına çıkınca kayboluyorum. Ve yine kendimi, Necip Fazıl'ın eserlerinde buluyorum...
Aynadaki Yalan Üstad'ın tek romanı. Tabi roman deyince akla gelen romanlardan değil. Tasavvuf, Istırap, Hakikat, Allah'a yöneliş ve sonunda.. Allah'ı buluş...
İncelememi okuyarak kitabı alıp sonra hayal kırıklığına uğramanızı istemem. Ama aksine incelemeden somra alıp beğenmeniz, buna vesile olmak da beni çok mutlu eder. Bu kitap benim için konusuna dair hiçbir şey bilmememe rağmen dikkat çekici, daima alıp bir an önce okumak istediğim bir kitaptı. Elhamdülillah pişman olanlardan değilim. (ki bu seçenek aklıma bile gelmemişti)
Kitaba inceleme yazıyorum, kitap hakkında bahsetmem lazım ama, kelimeler beynimde dönüyor fakat cümleye dönüşemiyor. Okuduğum diğer kitaplarda bu soruyu almamama rağmen bu kitabı okurken "ne anlatıyor" sorusunu bir kaç farklı kişiden aldım. Ama ne anlatıyor bende bilmiyorum ki? Aşk desen, tam olarak o değil. Sevmediğin tarafından sevilip sevilmediğini sevmek desen, yine tam değinmiş olamam. Hastalıklı bir ruh hali desem, ruhu hepimizden sağlam...
Mana şuraya çıkıyor ki; kelimelerim tükeniyor.
"-Arada bir tutulurum; kelimelere güvenim kalmaz" (Sf. 23)
Şunu da kavradım ki;
-İnsan; "var" ile "yok" arası...-
-İnsan, kendinden bile gizlenen, kendini bile tümüyle görebilmekten mahrum... -
-İnsan, en aşağılık ama aynı zamanda insan, en ulvi varlık...-
-Ve insan... Ya kibirlerin ötesinde bir hayvan, ya da tevazunun gölgesinde bir melek... -
Üstad'a göre ise insan;
"İnsan… Yüzünü bile tam görebilmekten âciz mahlûk… Öyle ya; aynada sağ sola ve sol da sağa geçtiğine göre gördüğü tam kendisi mi? Ancak birbirimizi görebiliyor yahut gördüğümüzü sanıyoruz. Bir eksiğin daha büyük eksiği de aynada tecelli ediyor. Aynada, yahut bütün mücellâ satıhlarda… Demek kendimizden bile gizlenmişiz…" (Sf. 95)
