Geçtiğimiz Şubat ayında Farabi Sahnesinde tiyatrosunu izlemiş ve bu öyküyü çok beğenmiştim. Tiyatro çıkışı Nastenka’ya nasıl sinirlendiğimi ve yolda durup durup bunu ona nasıl yapar diye kahrolduğumu hatırlıyorum da başkarakterin tüm yaşananlara rağmen son bölümde Nastenka ile ilgili söylediklerini okuyunca başkarakterin aşkına kendisinden daha fazla sahip çıktığımı fark ettim. :) Benim okuduğum baskı evde tesadüfen bulduğum 1994 yılı Oda Yayınlarına ait olan baskısı. Öykünün sonunu bilmeme rağmen Nastenka’ya karşı tiyatroyu izlediğimdeki kadar öfke duydum. Belki de başkaraktere olan tutumunun yanında zayıflığına da öfkeleniyorum. Aşık olduğu insanın kendisini unutmuş olabileceğini düşünüp kızacak oluyor, sonra “Yoksa benim hakkımda kötü bir şey mi duydu? Öyle ya, belki de ona benim kötü biri olduğum gibi bazı şeyler söylenmiştir.” diyor. Benzer şekilde ben de bir keresinde karşı tarafın tüm eksiklerini kendi muhtemel kusurlarımla açıklamaya çalışmış, karşı taraftan cevap gelmedikçe ona dair kendi içimde affedici açıklamalarda bulunup umudumu diri tutmuş ve onu haklı görmeyi seçmiştim; sonra fark ediyorsunuz ki kimse mükemmel ve vazgeçilmez değil, gerçekten isteyen kimse bahanelerle özrü dilenecek bir tutum sergilemiyor. Her şey bir yana öykü gerçekten iyi yazılmış ve okuması keyifli bir öyküydü; yine Dostoyevski yine sonsuz alkışlar...<3
