Merhaba... Çoğumuz “Babalar ve Oğullar” romanıyla biliriz İvan Sergeyeviç Turgenyev’i… Oysa pek çok edebiyat dostu, “En önemli eseri, kısa bir öykü olan Mumu’dur” der. Ben de o görüşte olanlardanım. Bu sıkıntılı günlerde, insan olduğumuzu unutmamak ve unutturmamak için bu kitaba zaman ayırın ve bu öyküyü okuyun. Dilerseniz bir kenara ayırın ve yılbaşı tatilinde okuyun. Ama muhakkak okuyun, okutturun! Bir zamanlar, Moskova’nın ücra sokaklarından birindeki, beyaz direkli, çıkmalı, çarpık balkonlu külrengi konakta, bir sürü uşakları, hizmetçileriyle yüksek tabakadan dul bir kadın oturuyordu. Oğulları Petersburg’ta, her biri bir memurlukta idi. Kızları ise evliydiler. Kendisi evinden pek seyrek çıkıyor, cimri ve sıkıntılı ihtiyarlığının son yıllarını yalnızlık içinde geçiriyordu. Hayatının neşesiz, gamlı gündüzü çoktan geçmişti; akşamı da geceden daha karanlıktı. Bütün uşakları içinde en ziyade göze çarpanı, iriyarı, pehlivan yapılı bir erkek olan kapıcısı Garasim’di. Bu adam doğuştan sağır, dilsizdi. Konağın hanımı onu bir köyden getirmişti. O zaman bu Garasim, köyünde, kardeşlerinden ayrı, küçücük kulübesinde yalnız başına oturuyordu. Hamarat bir işçi olarak tanınmıştı. Tanrının ona verdiği harikulade kuvvetle tek başına dört kişilik iş görürdü, işin, ellerinde nasıl eridiğini seyretmek insana zevk verirdi. Hele o kocaman avuçlarıyla kara sabanı bastırarak, sanki atların hiç yardımı olmuyormuş gibi, tek başına toprağın yumuşak göğsünü yarar gibi çift sürerken, veya tırpanını, genç bir kayın ormanını kökünden söküp atacak gibi savururken, yahut üç arşınlık düvenle, durup dinlenmeksizin, çevik çevik harman düğerken, kollarının uzun, sert kasları, manivela gibi kalkıp inerken onu bir görmeliydi!.. Daimi sessizliği, yorulmak bilmez çalışmasına muhteşem bir ciddiyet verirdi. Yaman bir köylüydü. Bilinen bahtsızlığı olmasaydı, ona varmaya can atmayacak kız mı kalırdı?..

MumuIvan Turgenyev · Helikopter Yayınları · 2015345 okunma

··

108 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.