Keşke öykü olsaydı da öpüp başımıza koysaydık dediğim bir roman.
Pınar Kür tarafından kaleme alınan bu kitap cinayet suçundan yargılanan bir karakterin öyküsünü anlatıyor. Çeşitli olaylar yaşandıktan sonra kendini mahkeme salonunda bulan karakterin oraya nasıl geldiğini okuyoruz.
Üç kısımdan oluşuyor roman. İlk kısmına hayran kaldım desem yeridir. Bu romanın öykü olmasını istememin nedeni de buydu zaten. Sonraki kısımlar ne yazık ki romanın tadını kaçırmış. Yazarın titiz bir iş ortaya koyma çabasını ve metin üzerinde kurduğu hakimiyeti buram buram hissettim. Bu da hikayenin inandırıcılığını düşürdü benim adıma. Melek karakterinin durumu bence ilk bölümde başarılı bir şekilde anlatılmıştı. Karakteri yargılayan hakiminin bakış açısından hikayeyi anlatmak muazzam bir fikir. Hakimin geçmişi ve bakış açısıyla birleşen yargılama sürecini okumak gayet keyifliydi.
Kitabın ilerleyen bölümlerinde her şey sarpa sardı. Özellikle ikinci bölüm lüzumsuz bir şekilde bunalttı beni. Bilinç akışı tekniği uygulanmış, eyvallah. Ama ne alaka? Karakterin soluksuz konuşmasının hikayemize etkisinin ne olduğunu hiç anlamadım. Maktul hakkında bilgi edindiğimiz bu bölümdeki tekrarlar çok yordu beni. Benzer tekrarlar ilk bölümde de var. Ancak ilk bölümde bu tekrarlar metnin biçimine karakteristik bir hava katıyordu. İkinci bölümdeyse sadece kafa açmış.
Kitabın son bölümü üzerine söylenecek pek bir şey yok. Bazı kararların neden alındığını ve metnin neden eğilip büküldüğünü anlamadığım bir bölüm. Tıpkı kendinden önce gelen kısım gibi.
Kitaba dair en sevdiğim şey yazarın yer yer sivri bir dil kullanması. Bu üsluba hasret kalmışım resmen. Son yıllarda okuduğum yerli yazarların bir kısmı tecavüz ve cinayet sahnelerini yumuşata yumuşata servis ediyorlardı. Okurun rahatsız olmaması için alınan bu kararlar beni rahatsız ediyordu açıkçası. Bu kitabın mesnetsiz yumuşaklık tuzağına düşmemiş olması beni sevindirdi.
·
5 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.