Hazırlıksız yakalandığım bir okuma oldu. Kitabın kapağına bakınca iyi anlatımlı bir hikaye okuyup, "Vay be," diyerek sonlandıracağım sanmıştım. Fakat ilk sayfalardaki o coşkulu anlatım yerini melankoliye, mizahi bir melankoliye bıraktı. Bir ara umudumu kesmiştim. "Ne yani," dedim," bir ergen günlüğü mü okuyorum? Bunca övgü bunun için miydi?" İyi ki okumaktan vazgeçmemişim. Tasvirleri, uslubu, akıcılığı bir yana mevzu beni altüst etti. Yarısına gelince, "Eyvah," dedim, "bu bir roman değil, otobiyografi." Sonra saygıdeğer bir hocamla kitabı konuşurken, henüz bitirmemiştim, "Emel," dedi, "zaten melankolik bir yazar Silvia, ölüm şekli de korkunç." Korkunç demediyse de ona benzer bir şey dedi. İşte o zaman intihar ettiğini anladım. Kitap elimde bir veda metni gibi sallandı. Nasıl öldüğünü söylemedi. Kendim bakarmışım. İnatla bakmadım. Son sayfalara kadar inatla bakmadım. Biliyorum çünkü hoşuma gitmeyecek. Fakat ölüm şeklinden ziyade bu kitabın basımından bir ay sonra ölmesi ürkütücüydü. Belki de şunu dedi: "Alın işte, belki bunu okuyunca anlarsınız. Hepiniz sağır oğlu sağırsınız. Aptalsınız. İçimde hükmedemediğim bir başka Silvia daha var. Hayır erkekler yüzünden değil. Bu çok saçma. Yani ben sadece yaşamaktan tat almadım, o kadar. Başarısız olmayı hazmedemedim belki de. Ve siz akıllılar beni kapatarak, elektiriğe vererek elinize hiçbir şey geçmeyecek."

Sırça FanusSylvia Plath · Kırmızı Kedi Yayınevi · 201911,5bin okunma

··

21 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Emel Kalender