“Uzaklaşan Ses“ adlı öyküden...
- Aranıyorum, biliyorsun. Buna karşın kalkıp geldim.
- Kalacaksın artık değil mi? diye sarılıyor yeniden.
- Ah, mümkün olsa canım... Sana ta başında dedim, başvurma şu öğretmenliğe, ama anlatamadım. Ayrı yaşamak zorunda kalmazdık böylece.
- Benim korkak olduğumu bilmiyor musun? Hem size hem kendime zarar verirdim.
- Bak Zekiye, sen nasıl yalnızsan ben de öyleyim. Benim de farkım yok. Bunun acısını ben de senin gibi çekiyorum. Ayrıca günlük yaşamını dolduracak anlamlı hiçbir çabaya girmiyorsun. Sendikanıza bile uğramıyorsun. Yazma yeteneğin var; öykü, roman... Sonra hiç kitap okumuyorsun.
- Yazıp da ne yapacağım. Benim yazacağım her şey yazılmış. Boşu boşuna tekrar etmenin ne faydası var.
- Bir edebiyatçıya hiç yakışıyor mu bu söylediklerin?
- Benim aklım hep sende. Hiçbir şeye yoğunlaşamıyorum.
·
2 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.