Kişiye özel yazılmış mektupları okumak benim için özellikle ilk başlarda zordu. Aliye Hanım ile nişanlı oldukları dönemler nasıl güzel. Sonrası ise hep bi mesafe. Ayrılık, hasret, geçim sıkıntısı, yalnızlık, kaçış, hapishane günleri, mahkemeler. Karından, kızından uzakta geçen onca seneler. Artık bitsin yeter dediğinde, kavuşmak için gün saydığında gelen ölüm. Cinayet. Aliye Hanım ile Sabahattin Ali öyle güzel anlaşıyorlar ki. Birbirlerini ne güzel sevmişler, ne güzel anlamışlar. Keşke herşey daha farklı bitseydi. İnsana acı bir Ah! bırakıyor.
