Yokuş aşağı inerken bu hayatta keyfimiz yerinde oluyor da ne zaman bir yokuşa denk gelsek hop, bu hayat beni sevmiyor diyoruz. Unuttuk yolun maksadının seni vardıracağı yer olmasını. Yolun aralarındaki şeylerle meşgul bu insanoğlu. Ayağımıza taş takılıyor pes ediyoruz, bir yokuşa denk geliyor, yok, bu yoldan gidilmez diyoruz. Yol güzel yerlere gidiyorsa, güzel yerler gibi o yolu da sevmeli insan. Yani gülün hatırına dikenini de sevmeli insan.
·
1 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.