Diyor ki Oruç Aruoba ‘Yürüme’ adlı kitabında: “Problem: Yol’u arayan kişi, ne olduğunu bilmiyor…” Sahi biz biliyor muyuz bu yol nedir ne değildir, nereye niçin gider, kiminle ya da kimlerle nasıl gidilir? Basitçe düşünelim.. Yol belirli bir yere varmaktır aslında. Bu belirli bir yere varan kişi -ki varmak hep görecedir- unutmamalıdır da. Neyi unutmamalıdır? Geride bıraktığını, katettiği yolu, yoldaşını, yoluna o yönü vereni de, terkettiği eski yerini de. Yol nereye gider peki? Gülünç bir soru oldu. Yol gidene adres verir miymiş hiç. Kendi yolunu bulamayan, bütün yolları boşuna yürümez mi! Ya yola düşen? Yola düşen yersiz yurtsuz mu olmalıydı hep? Yerini yitiren, yeniden yerleşemezdi. Yerleşemeyende bir yere sahip olamazdı yitirdiğine bile. Yola çıkan kişi, yerle bir olmazsa; bir yere varırdı sonunda belki de. Yürür insan yolda. Yürür yürümesine de yol biter mi hiç. Neden yürür peki insan; yükünü boşaltmak için mi, yük edinmek için mi? Harbiden kendi yükünü nasıl bulurdu insan? Ya da buna bile fırsat kalmadan başkalarının yükünü mü yüklemeli, başkalarının yolunu mu yürümeli deneme sürecinden mi ibaret yolda yolculukta yolcu da… Neyse, elbet yolumu bulacağım bir yol - varsa eğer bir yol- ya da benim varsa, bir yol bulma yeteneğim- yetersem buna… Bazen, sadece… Gitmek ister insan kendinden bile. Gitse de neye yarar düşünceleri onunla geldikten sonra. Kalsa neye yarar kendinde olmadıktan sonra. Herkesten gidip kendine gelmesi gerekirken ne halde, bir bilse… Keşke kimseden uzaklaşmayıp da yalnız kendisine yaklaşabilse tüm benliğiyle.. Bazen sadece hayal eder insan. Başına ne geleceğinden habersizce. -Mavi Gevezelik çukuruna düştüm yine neyse daha fazla uzatmadan diğer kitabımızdan da bahsetsem iyi olacak kısaca. “Issız dağların garip yolcusu Mavi Kuş’a “ yol verin Mavi Kuş’a, yol verin! (: Mavi Kuş ne midir? Oldukça başarılı bir şekilde iki kitapta da kullanılan yol metaforunun göz bebeğidir. Bu yol metaforu üzerinden ne anlatılmaya çalışılmıyor ki; hayatı, dünyanın faniliği, dünya hayatının sonu bilinmez bir yol oluşu, bir yerden bir yere gidiyor oluşumuz –netice de insan gidiyordur hep- dünyayı, dünyadaki birbirinden farklı kişilikleri, genci-yaşlısı, zengini-fakiri, hastası-sağlıklısı, şehirlisi-köylüsü, envai çeşit insanı bir minibüse doldurup - MAVİ KUŞ- ile seyahate şahit oluyorsunuz. Bu seyahatte her bir yolcunun ince ince işlenmiş hayat hikayeleri anlatılmakta kısım kısım. Ve yolcuların tek bir gayeleri tek bir aceleleri tek bir istekleri var istasyona ulaşıp trene binmek. Yol boyunca aksiliklere rast gelinse de Mavi Kuş varıyor varmasına lakin onu da bekleyen bir sürpriz bulunmaktadır istasyon da. Eser de sosyal konulara yer verilmiş çokça; köyden şehre göç ve bu göçün sebep olduğu ruhî çürüme, toplumsal değerlerin mahiyetini ve yaptırım gücünü kaybedişi ile ortaya çıkan dejenerasyon, gençliğin yaşadığı ideolojik olaylar.. gayet başarılı bir şekilde yansıtılmış. Kitap, yazarının da belirttiği gibi ‘hikâye ile roman arası' bir hüviyet taşıyor. Bence roman olma olasılığı daha ağır basmakta. Gerek betimlemeleri, tasvirleri, gerek gözlem gücünün bu kadar başarılı ve aktif kullanımı, gerekse giriş gelişme ve sonuç ile kitap sonunda sürpriz bölümü ile tam bir romana has özellikte. Hele de okuyucu ile diyaloga geçtiği bölümlerde okuru da olay örgüsünde aktif kullanması oldukça samimi ve sohbet havası taşıyan eğlenceli bir üslupla yazılmıştır. Gönül rahatlığıyla keyifle okuyabilirsiniz. Daha önce yapmadığım bir şeyi yaptım bu incelemevari yazımda ve bitirmiş olduğum iki ayrı kitaptan - ayrı değiller aslında verilmek istenen mesaj olarak aynı kapıya çıktıklarını düşünüyorum ben güzel bir tesadüf oldu konu benzerlikleri açısından- Oruç Aruoba’nın Yürüme adlı kitabı ile Mustafa Kutlu’nun Mavi Kuş adlı kitabını harmanlayıp kalemimden çıkan firarileri kendimce yorumlamalar da yaparak bir yazıda buluşturup yazmaya çalıştım. Son olarak da ufak bir rica veyahut da istek de bulundurarak sonlandırıyorum yazımı. İçinizdeki Mavi Kuş’a iyi bakmanız umuduyla, Mavice kalınız, kitap dolu günler efenim. youtube.com/watch?v=8keRryb...

Mavi KuşMustafa Kutlu · Dergâh Yayınları · 201112bin okunma

·

50 görüntüleme

Ahmet CESUR

@Pensador ·

21 Kasım 2020 16:04

İnceleme ne kadar uzunsa incelemeyi okuyan o denli az oluyor, ne üzücü. Bu güzel inceleme için kalemine sağlık ve araya sıkıştırılan şiir de amatörlükten çok uzak. Link de çok isabetli olmuş. Tamamını keyifle okudum ve dinledim, tekrar emeğine sağlık.

Demet

@BirDemetMavi ·

21 Kasım 2020 16:12

Öncelikle ben teşekkür ederim ki bu naif ve güzel yorumunuz için Ahmet Bey. Sanırım tespitinizde haklı olma payınız oldukça yüksek. Ama şunu belirtmek gerekir ki yazdıklarım yani incelemevari yazılarım herkesin okumasından ziyade kendimce ufak bir özet ileride hatırlamak adına yazdığım oldukça amatörce karalamalardan ibaret oluyor genelde. Lakin okuyan kişilerden olumlu veya olumsuz -yapıcı- eleştiriler almak da beni bir hayli mutlu etmekte. (:

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Demet