‘’Hatice Kocabay’ın öykü karakterleri zengin kurgusuyla Türkçe’nin sandıklarda unutulmuş sözcükleriyle sesleniyor okura.’’ diyor kitabın tanıtımında. Bu cümleyi öyle derinden hissettim ki kitabı okurken. Anadolu’da büyümüş, bu unutulmaya yüz tutan sözcükleri, deyişleri ailede sık sık duyan biri olarak okurken hem duygulandım hem oldukça mutlu oldum. Özellikle ‘’Vişne Çürüğü Kazak, Delik ve Evvel Ahir isimli öyküler’’ içime işledi. Yazarın kalemine, gözlem gücüne, yüreğine sağlık.
