Her şey yuvarlanıp bir soruya dönüyor. Bu gözlerin ne çıkmaz sokakları varmış anne. Ellerin yordamsız ne girdapları.
Ben anne.
Şimdi.
Burada.
Yılbindokuzyüzvesaire.
Bir ayağım çukurda.
Bir ayağım nerede?
Yaşamanın mı vaktini geçirdim; geçmişin ve geleceğin mi tadı yok?
Söz, şöyle mi dizilmeli artık:
YAŞIYOR GİBİ YAŞIYOR GİBİ YAŞIYORUM.
Tıpkı günlerden birinde hayatı kaçırdığım gibi ağzımdan:
DİKLENDİM, BİLMEDEN ÇIPLAKLIĞIMI.
·
3 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.