Bu kitap bana, Leyla ile Mecnun dizisindeki İsmail Abi'nin masumiyetini anımsattı.. İsmail abi'nin Babası, biricik oğlu üzülmesin diye; gemiye bineceğim, sana ordan hep el sallayacağım, sonra bir gün gelip seni alacağım beraber çekip gideceğiz buralardan demiş.. İsmail abi o gün bugündür gemi gelecek diye sürekli bekler olmuş. (bkz. Youtube o gemi gelecek)
Şöyle bir sahne hayal edelim, evin salonunda anne ve küçük çocuğu sessizce oturmaktadır. Anne koltukta örgüsünü örmektedir,çocukla ilgisi yok gibidir. Çocuk da halının üstünde oyuncaklarıyla kendi kendine oynamaktadır, o da anneye ilgisiz görünmektedir. Az sonra anne aklına bir şey gelmiş gibi kalkar ve mutfağa doğru seğirtir. Çocuk oyundan başını kaldırmadan, göz ucuyla annenin çıkışını izler ve oynamaya devam eder. Odada yalnızdır. Herhangi bir huzursuzluk belirtisi göstermemektedir,çünkü az sonra annenin işini bitirip geleceğini, onu odada uzun süre yalnız bırakmayacağını "bilir" (belki bilişsel değil, sezgisel ya da yaşantısal bir şekilde) işte bu "bilme" hali anlatılıyor kitapta. Belki bilişsel değil ama sezgisel olarak umudunu kaybetmeyen bir karakter var kitapta. İsmail Abi'nin o gemi gelecek düşüncesine sonsuz inancı gibi.
fazla spoiler vermeden bir konuya değinmek istiyorum.
İsmail Abi'nin beklediği gemi "ölüm"se eğer, bana göre bundan iyi metafor olamaz. Eğer öyleyse, o gemi herkes için bir gün gelecek..
