Öncelikle böyle eğlenceli samimi bi eser dolayısıyla edebiyat-kitap dünyası adına Selahattin Demirtaş'a teşekkür ederim.Eşimle beraber her güne 1 hikaye şeklinde okuduk:) . Eserde samimi bir dil, doğal kent-köy ortamları, ve doğal anlatım var. Hikayelerde çoğu kez güzel bir hüzün bazen da ağlamaklı durumlar var. Savcının evlat acısı mesela.. Bilerek hatalı hüküm vermesi sebebiyle vicdani bi kararla intihar etmesi gibi. Bazen doğudan mesela Erzurum'un bir köyünde, bazen batıda İstanbul Taksimde bulursunuz kendinizi. Bu bir propaganda kitabı falan değil, Reşat Nuri veya Selim İleri eserleri gibi edebi bir yapıt yani. Eleştiri yapmak da isterim: hikayeler sayıca az gibi geldi bana, ayrıca bazı kısımlarda hikayenin asıl heyecanlı yerine gelene kadar çok laf kalabalığı var gibi :) iyi okumalar .
