Sessiz ve boş daire o anda daha da hüzünlü görünüyordu. Artık sıcak ve güvende değil gergin ve endişeli hissediyordum burada kendimi. Ayakkabılarımı çıkartıp ıslak paltomu askılığa astım ve kapının hemen yanındaki tabureye çöktüm. Oturur oturmaz gözyaşları hücum etti gözlerime. Çok uzun zamandır ilk defa ağlıyordum. Sıcak ve ağır yaşlar yanaklarımdan sicim gibi akıyordu.
Yıpranmıştım. Nereye tutunmaya çalışsam elimden kayıyordu. Hiçbir şeyin anlamı yokmuş gibiydi. Kendi kendimi hayal kırıklığına uğratmıştım. Johanna'nın bana olan güvenini ve ona verdiğim sözleri boşa çıkarmıştım.
Her zaman yanında olacağım, seni hep seveceğim. Hayatını kolaylaştırmak için elimden ne geliyorsa yapacağım.
Sakin ol Tapani, diye söylendim.
Hemen olmasa da sözümü tutacaktım.
Sayfa 172 - Koridor YayınlarıKitabı okudu
5 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.